Φύραινε στις χούφτες μας η νύχτα
Φεγγάρι που τρεμόπαιζε
Στη χάση και στη φέξη του κορμιού

Κι όπως σεληνιάζονταν
Το φως να αληθέψει
Αφρός γύρω στο στόμα μας
Καπνός Θεού σημάδι

Τόσα τσιγάρα διάβηκαν
Ν’ αρπάξει ένα βλέμμα
Κάννη ζεστή από ριπές απανωτές
Που μάσησε τα σίδερα
Να κάνει μια χαψιά
Ό,τι ολόγιομο μας δόθηκε

Τι όπλο που ’ναι το κορμί
Σε θεριακλήδων δάκτυλα
Και στων σακάτηδων του νόστου τα ξερά
Που σε χλωρό κλαρί η κάψα δε τ’ αφήνει

Δρόμοι που σπάρθηκαν με αποτσίγαρα σιωπών
Ή περπατήθηκαν με κοντανάσα του νταλκά
Και της σκανδάλης το χρονόμετρο στη λήξη

Χάραξαν κόκκινα τα μάγουλα
Τσιγάρα που ντραπήκανε
Καθώς καρφώθηκαν καύτρα με καύτρα
Να βλεφαριάζουν σωθικά ασύστολα
Το φυλλοβόλο βλέμμα τους τινάζοντας
Σε κάθε ρουφηξιά

Δε θέλησα να δω πώς ζεις μετά
Αν έκοψες μαχαίρι το ρημάδι
Εάν ποτέ μερεύεται η στάχτη

Μα πού και πού
Πιάνω το χέρι μου λίγο πολύ να τρέμει
Όποτε πάω τσιγάρο να ανάψω