Οι κυψέλες είναι σύγχρονες πόλεις που χτίσαμε
πάνω σε ερείπια όταν ήμαστε παιδιά

γεωμετρία μνήμης
ένα δωμάτιο είν’, η μάνα
μήτρα που γεννάει σώματα που μέσα τους καίει
ανάγκη λαξευμένη στην πέτρα — χωρίς εσύ, χωρίς εγώ
ανοιχτή, γυμνή και διχασμένη — όπως διχασμένος
είναι ο κόσμος σε μια εσωτερική έκταση που δεν
τον βλέπεις μέχρι να φανεί κάποτε εκείνο το
διαπεραστικό φως που σκοτώνει δίχως να ξέρει πώς
(όταν τα μάτια γίνονται πόδια)
σ’ οδηγεί σ’ αυτόν τον προς κάθε κατεύθυνση
ατελείωτο τόπο
(μες στο μέλι μεγαλώνει το σκοτάδι —
από κει που έφυγες θα εμφανιστεί
ο ουρανός
και θα ‘χει το βλέμμα σου (

τα μάτια είναι η τελευταία εικόνα της γης
μπουμπούκια πού είναι πιο πολύ αίσθηση παρά χρώμα
γι’ αυτόν τον απύθμενο συνωστισμό ζωής (

μέσα στις κυψέλες πού έφτιαξα
ήθελα να σου δώσω έναν χορό
ήθελα να σου δώσω τα χέρια μου
ήθελα να σου δώσω τη γλώσσα μου
μια συνθήκη ελευθερίας σαν μια αλήθεια
που αρχίζει ξανά και ξανά

θέλω όταν θα γεμίζουμε τα όπλα μαζί
να ξαναγίνουμε παιδιά
το πρόσωπό σου να είναι στραμμένο
προς τον κήπο με τις λεμονιές
να φτάσουμε εκεί πριν απ’ τη μνήμη
πριν απ’ τις πόλεις
πριν από εμάς

δεν υπάρχει το εκεί. δεν υπάρχουν οι λεμονιές.
δεν υπάρχει η μνήμη δεν υπάρχουν οι πόλεις.
μόνον εμείς