Μερικές φορές μπαίνοντας σπίτι
έχω την εντύπωση πως εσύ κοιμάσαι στο κρεβάτι μου
ξαπλώνω δίπλα σου κι όταν σε αγκαλιάζω είμαι σε ένα όνειρο
διασχίζοντας το πάρκο ενός ασύλου
οπού συνυπάρχουν, μεταξύ άλλων
ο Γιώργος Χειμωνάς, η Λούλα Αναγνωστάκη,
ο Μίλτος Σαχτούρης, ο Δημήτρης Δημητριάδης

Ξαφνικά σε βλέπω να πηδάς από ένα παράθυρο —
νομίζοντας —στο δικό σου όνειρο— πως πηδάς σ’ ένα πάρκο
που έχει παιδιά που παίζουν. είναι άνοιξη στο όνειρό σου
και μεθάς πίνοντας κρασί για να φέρεις τη ζωή σου σε μια ευθεία.

χάρτινα λουλούδια, πλαστική χλόη, πισίνα Playmobil, δέντρα
από πλαστελίνη,
όλα τόσο αρμονικά δοσμένα, ξυπνάω και δεν είσαι δίπλα μου.
Σε φαντάζομαι να έχεις αποδράσει σε ένα καλοκαίρι γύρω
στις έξι το απόγευμα, ο έρωτάς μας δεν έχει επινοηθεί
ακόμα, αλλά δεν φαίνεται και κανείς άλλος δίπλα σου
ερωτευμένος.

ξυπνάς από μια απερίγραπτη γαλήνη. ’Αναταράζεσαι, το
νιώθω, από μια ελάχιστη σιωπή εισέρχεται η ερμηνεία
του ονείρου, είναι μια ερμηνεία ψυχρή, που εισχωρεί
παντού σαν ρίγος και αποκαλύπτει μακριά το φως. το
όνειρό πασχίζει να την αποφύγει, κι εσένα μαζί, μα δεν
μπορεί να βγει, μιας κι εδώ βασιλεύει ήδη το έξω. το
δημιούργησες ίσως χωρίς να το γνωρίζεις, δεν θέλω να
γράψω ποίηση, θέλω απλώς να σου πω για τα δέντρα, την
πόλη, τα χωράφια, θέλω να ζωγραφίσω μια ψυχή καθαρή
—χωρίς σκιές— και να σου τη χαρίσω.

οι τόποι που αγαπήσαμε είναι τόποι χωρίς αισθήματα.
βρισκόμαστε στα σύνορα της Κυψέλης, η χώρα στο βάθος,
ο σφυγμός έρπει στο υπόλοιπο ζωής που άφησα στο
μπαλκόνι μου. αυτό που ήμασταν δεν είναι εμείς, εκείνο
βρισκόταν εδώ. εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας έκτος
ονείρου, αλλά που;

Ίσως η μέρα ν’ αρχίσει χωρίς εμάς.