Προχωρώ κατά μήκος μιας πόλης σαν να πήγαινα κατά
μήκος μιας πόλης που ξεκινάει από το μυαλό
προχωρώ κατά μήκος του μυαλού σαν να πήγαινα
κατά μήκος ενός μυαλού που ξεκινάει από μια αίσθηση τρέλας
προχωρώ κατά μήκος μιας αίσθησης τρέλας σαν να πήγαινα
κατά μήκος μιας αίσθησης τρέλας που ξεκινάει από έναν μετεωρισμό.
ο μετεωρισμός με οδηγεί σε μια κυψέλη με το όνομα Νέα Υόρκη
δεν με ενδιαφέρει η πόλη παρά μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης
ένα συγκεκριμένο σταυροδρόμι
η κραυγαλέα ανοικειότητα ενός γυάλινου ουρανοξύστη
η χαώδης κοσμοσυρροή στο τεράστιο εμπορικό κέντρο
ένας σταθμός γεννήσεων κοντά στην 5η Λεωφόρο (μία γέννηση ανά πέντε λεπτά)
ολότητα ανεπαίσθητης βίας εισέρχεται στο στομάχι μου

κυρίως, η φάτσα μου κρεμασμένη σε περίπτερο, σε φωτογραφία εφημερίδας δίπλα στους
συντετριμμένους γονείς των θυμάτων πρόσφατου μακελειού σε γυμνάσιο της περιοχής.

(τίποτα το καινούργιο, τίποτα το σπουδαίο μέχρι τώρα, έκτος:
α. από τον τίτλο της φυλλάδας: Τόποι χωρίς αισθήματα
β. το συναίσθημα σκοτώνει τον άνθρωπο
γ. λείπεις εσύ
δ. ο κόσμος πια δεν έχει καμιά μαγεία)

[προχωράω. σταματάω, γυρίζω πίσω, δεν με ακολουθεί κανείς,
η Νέα Υόρκη, μια υπέρτατη κοινοτοπία έξω από τη φαντασμαγορία του σελιλόιντ. δίχως φόβο, δίχως δόξα, δίχως υπόσχεση η θεϊκή μανία, πυκνοκατοικημένη, όμως σχεδόν ακατοίκητη]