Μου έγραψες ένα μήνυμα πως σίγουρα θα επέστρεφες στην
κυψέλη, όμως σε ποια κυψέλη δεν είπες Στην κυψέλη ποιου
σταθμού, ποιας πόλης, ποιας ηπείρου; Συνωστίζομαι στην
αφετηρία του Gare de Lyon — στη γραμμή 10 Σε θυμάμαι
σαν κομμάτι νύχτας Είδα πολλές μεταμορφώσεις, πολλούς
αφανισμούς Την ώρα που σου γράφω αυτό το μήνυμα
αναρίθμητα τρένα κινούνται προς κάθε πιθανή κατεύθυνση,
ραδιοκύματα μέσα απ’ το κεφάλι, κόσμος, αδρεναλίνη,
μικρόβια, αρρυθμία, ποίημα της Γης, πρωινή φωτοχυσία

Κάποτε θα έρθεις, θα συναντηθούμε σε μια μητρόπολη θα
κάνουμε πως δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλον, όμως ακόμα κι
αν μιλήσουμε, αυτή η ομορφιά δεν θα μείνει εδώ αιώνια
Κάποτε, σε ένα άλλο μέρος της Γης, ένα ζευγάρι θα ζήσει
ακριβώς την ίδια σκηνή Η άνοιξη θα έρθει με όλα τα
βλέμματά της, θα ριζώσει με τον ίδιο τρόπο σε απαλό σκοτάδι
κι εμείς κάποιοι άλλοι θα είμαστε, δεν θα είμαστε εμείς Θα
ξαπλώσουμε κωμικά στη νεκρή λεωφόρο και θα κοιτάξουμε
κατάματα τον μεσημεριανό ήλιο μέχρι να γίνουμε συνεργοί
στην τυφλότητα μας

Τα μπουμπούκια δεν γνωρίζουν πως φυτρώνουν μέσα απ’ τα
τσιμέντα, ανθίζουν σε κάθε δυνατό παρόν, κι έτσι πάντα θα
ανθίζουν Κι εσύ θα είσαι τότε κάποια που θα απλώσει το
λευκό της χέρι να πιάσει τα πέταλα πάνω απ’ το κεφάλι —
δέκα χρόνια πριν, η μια μέρα μετά, η ίδια ομορφιά Θα βρεις
τη δύναμη να σηκώσεις τα βλέφαρα, να δώσεις σχήμα στο
καινούργιο φως, σ’ έναν έρωτα που γεννιέται ξανά, δέκα
χρόνια πριν, μια μέρα μετά — σε έναν ουρανό καμωμένο από
ελευθερία και παιδιά που γελάνε

δέκα χρόνια πριν — μια μέρα μετά / ο άγγελός μας ζωγράφισε
ουλές στο χώμα
θα ήμασταν εμείς αν μετατοπιζόταν λίγο το σώμα