Καλοκαίρι. ’Ιούνιος
αρχίζει και μοιάζει σαν παιδική ηλικία
ακόμη και η ηλικία των σαράντα χρόνων
αρκεί να μπορείς να εκλογικεύσεις
αυτή τη διαδρομή της μνήμης
αφαιρώντας της το δέρμα
αντικρίζεις τα αρχέτυπα και τις λάμψεις
το μαύρο αιλουροειδές του σπιτιού
που είναι το αποτύπωμα όσων έφυγαν

ξεμακραίνει μέσα σε γαλάζιο και μαβί φως
ξεμακραίνει και πάει, μέχρι που αποχωρίζεται κι απ’ τον ίδιο της
τον εαυτό (τον καιρό που υποκλίνεται η βιολέτα)

όταν ήμουν μικρός, με έπλεναν με νερό της βροχής
σήμερα πλένουν το χώμα και είναι σαν να πλένουν εμένα

[ σε ένα σημείο όπου σ’ αγγίζω πιο βαθιά απ’ τη λογική ]