Κάθε χρόνο τέτοια μέρα
θυμάμαι εκείνη τη φωτογραφία
που είχα τραβήξει στο κοιμητήριο της Μονμάρτης

μένω κατάπληκτος από τη σκοτεινή λάμψη —
την πυκνότητα της ενέργειάς της, που στερεοποιεί το σύμπαν
δυναμώνει τη σκέψη μου για ανθρώπους αγαπημένους
που δεν είναι δίπλα μου πιά

ένα ευνοϊκό αίνιγμα με βοηθάει και πάλι να κατανοήσω
τη μορφολογία των πραγμάτων

σκέφτομαι πως όλα στο τέλος καταλήγουν σε αυτή την ασπρόμαυρη
φαντασμαγορία με τις ανθισμένες κερασιές στα παρτέρια του κήπου

σκέφτομαι το παράλογο του κόσμου

από την άλλη, λέω, με τόσο ήλιο στη μνήμη πως μπόρεσες
να στοιχηματίσεις στο παράλογο;