Το απολιθωμένο πέτρωμα της κυψέλης
θυμίζει τον σχηματισμό ενός νέου πλανήτη
πάνω από το κεφάλι μου, αλλά και την αιτία
μιας τσαλακωμένης ψυχικής διάθεσης

ας παίξουμε ξανά με το βλέμμα
μέσα στη μορφολογία της πόλης που υπνώνει
εμείς, που κάποτε, έστω για μια νύχτα
υπήρξαμε βασιλιάδες — εκεί που υπήρχε ακόμη
η δυνατότητα μιας λίμνης

σε ένα δάσος με ανακαινισμένα δωμάτια
με τη συστολή των συναισθημάτων
τα δέντρα τριγυρνάνε σε απόλυτα ίση απόσταση
από την περίμετρο της λίμνης

(αναμένοντας την πτήση με προορισμό τον Αμαζόνιο)
η κάμερα έχει το σχήμα εκείνης της λίμνης
που συνεχώς μετακινείται μαζί μου
μια στιγμή ευρύχωρη που άλλοτε κάθεται πάνω στη μύτη
μου σαν μέλισσα — άλλοτε όχι

ίσως τελικά ο κόσμος να έχει ένα μάτι
όπως οι πίνακες του Μπρακ
το μάτι που δεν φαίνεται
είναι μια αίσθηση ότι σ’ αγγίζω κρυφά
(το μάτι που φαίνεται είναι η άλλη όψη των πραγμάτων)

είναι ένας άνθρωπος μόνος
είναι ένας τόπος έρημος
είναι μια πέτρα που της λείπει το νόημα
θα ήθελε κάποιος να την πάρει στα χέρια
να τη νανουρίσει σαν να ’ναι μωρό
να την τρίψει σαν να ’ναι άμμος
να καθαρίσει επιτέλους τη βία απ’ το αίμα

θυμάται πως ήταν τα χρόνια που έζησε
σφηνωμένη στον τοίχο του σπιτιού μας
θυμάται την ανατομία του μυαλού του Κάιν
όπως και να ’χει —
διστάζει πολύ να επιστρέψει στους ανθρώπους
απεχθάνεται τη βία

είναι νωρίς ακόμη μέσα στην κυψέλη

είναι νωρίς ακόμη μέσα στην κυψέλη