Κάποτε πήραμε κι εμείς μέρος στη μάχη
ερωτεύτηκα την Ιουλιέτα
ερωτεύτηκες τον Ρωμαίο

Καβάλα σε ξύλινο αλογάκι
ανταλλάξαμε την αγάπη με αγάπη
ξεφλουδίσαμε το τίποτα με τίποτα

Πεθάναμε με θάνατο αληθινό για την αγάπη
γίναμε κούκλες ζαχαρένιες
σε γλώσσες παιδικές λιώσαμε για την αγάπη

Περάσαμε στην παγκόσμια ιστορία του μίσους
μόνο με την αγάπη, ερωτευμένοι εις τούς αιώνες,

πιο μόνοι παρά ποτέ

[ Όταν η μνήμη μου καίει τα μάτια ]

Η μνήμη είναι ένα γενετήσιο σημάδι Κινείται διαρκώς
πίσω από τον ισημερινό του ματιού — κλείστρο που επιλεκτικά
αφήνει να περνάει ο χρόνος ως ευκρινής και διφορούμενη
εικόνα στο εσωτερικό τραύμα του μυαλού Σταθερά
και αδιάκοπα μεταφέρει τον έξω χώρο στην εσωτερικότητά
μας έως ότου ο μέσα χώρος γίνει μεγαλύτερος από τον έξω
Η σάρκα ατροφεί τα κόκαλα μικραίνουν Στο τέλος τυφλώνει
τα ενοχλητικά μάτια Μέσα στο σκοτάδι η μνήμη έπαναλαμβάνει
το έργο της φύσης σαν τον ανάπηρο που ξέχασε
πως περπατάνε