Διαμαντένιο χρυσόψαρο
κολυμπάει κάτω απ’ το δέρμα
σταματάει σε κάθε
λέξη που αρθρώνω
αλλάζει κατεύθυνση
σε κάθε μικρή η μεγάλη
σιωπή
μεταγγίζει αίμα
από καρδιά σε καρδιά
από τη λέξη στη σιωπή
μεγαλώνει
επικίνδυνα
έξω από εαυτό
συνεχώς ξεχνάει τι είναι — σμαράγδι;
και που βρίσκεται — λιβάδι;
ζει σαν ανάπαυση η απουσία
κι όλο ξεχνάει
το φαιοπράσινο φως
τη σταχτιά σκιά
που μεγαλώνει
στην ακινησία του κροτάφου
ξεχνάει την υδροφορία των ωκεανών
που ξεχύνονται μέσα του
αγωνιά για περισσότερο χώρο
στον χώρο μου
με αναγκάζει
να αποδράσω από τη βαρύτητα μου
με ωθεί
σε σωματική συρρίκνωση
στις θήκες των λαγόνων μου
το απατηλό του χρυσούργημα
θα εισβάλει σε λίγο
στη σπηλιά του μυαλού μου
μια καινούργια χώρα
θα ανθίσει
θα λάμπω,
μα δεν θα θυμάμαι

θα παρασύρομαι από το είδος
πέτρα
θα σέρνομαι από εσένα σε σένα
νεφρίτης
από νύχτα σε νύχτα
θα λάμπω
μα δεν θα θυμάμαι