Οι λέξεις αποτυπώνουν την αστάθεια των πραγμάτων
Την αναζήτηση του χαμένου χρόνου
Δεν ήμασταν πια ποιητές
Ξεπεράσαμε την έννοια της ποίησης
Όχι επειδή ζήσαμε υπερβολικά μακριά της
Μα υπερβολικά κοντά της
Κυρίως, επειδή βγήκαμε από αυτήν

Η αυστηρότερη και συγχρόνως λεπτεπίλεπτη
Αστάθειά μας, απαγορεύει σε μας σήμερα
Να είμαστε ακόμη ποιητές
Τα πιο πολύτιμα ελαττώματα
Προσδιορίζουν την ύψιστη
Θνητότητά μας

Είμαστε κωμικοί
Σφιχταγκαλιάζοντας
Ετοιμοθάνατες γυναίκες
Πεθαίνουμε από Σώμα
Όλοι
Ακατάπαυστα
Γιατί το σώμα χρωστάει
Στον κωμικό
Θα πρέπει να του χρωστάει
Έτσι,
Η επιστροφή της άνοιξης
Δεν μπορεί να προκόψει
Από μια φευγαλέα προσπάθεια
Έρχεται ακριβώς

Εξ’ αιτίας μιας πολύτιμης φάρσας
Σε βάρος του ποιητή
Από μια σπουδαία
Αυθάδεια της εποχής
Που ξεσκίζει
Που διαθέτει
Χωρίς όρια το σώμα
Προς αυτή την αλόγιστη
Κατεύθυνση της γλώσσας
Ν’ ακουστεί!

[ Ξαφνικά ο ουρανός καθαρίζει Λουλούδι ψηλαφεί ολόγυρα το σώμα Κανείς δεν ρώτησε για σένα Στην πλάτη σου διακλαδίζεται η σιωπή Τα ίχνη σου βλέμμα βλέμμα έψαχναν να φωτίσουν Μα κανείς δεν ρώτησε για σένα
Επουλώθηκε το βαθύ; Κάτι υπήρχε ανάμεσά τους Ο συγκινημένος άνθρωπος Ξαφνικά ο ουρανός καλύφθηκε από μαύρα σύννεφα ]