Σιγά σιγά
Άρχισα να ονειρεύομαι
Αισθανόμουν
Ικανός
Για ανελέητα αισθήματα
Ήμουν προορισμένος
Να φθαρώ
Από κάτι ιερό
Είδα το Σημείο να
Μεταφέρεται στην μέση
Ανάμεσα στα δυο μου μάτια
Κι όμως
Ήταν ακόμα απροσδιόριστο
Βρισκόταν εκεί
Προς στιγμήν σταθερό
Κι όμως με αποπροσανατόλιζε
Υπεξέφευγε
Δύσκολα περιγραφόταν

Σήκωσα τα βλέφαρα
Και απότομα
Είχα μπροστά μου
Έναν τόπο ανοίκειο
Ακατανόητο
Πεινασμένο
Μια γαλήνη
Έμοιαζε να παρεμβάλλεται
Ανάμεσα σε μένα
Και στο απόκοσμο τοπίο
Εκείνου του ανθρώπου
Όχι σαν εμπόδιο ή σαν απόσταση
Παρά σαν ανάμνηση που την ζούσα
Στο παρόν
Στον προθάλαμο
Της άγνωστης αυτής νύχτας

Προσπέρασα ερειπωμένες σκοπιές
Τεράστιες κοίτες παραποτάμων
Γεμάτους από στρώματα πετρελαίου
Και ελαστικών
Υπέργειες γέφυρες πάνω από
Λεηλατημένους δρόμους
Στα προάστια της ανάγκης
Περπατούσα φωτιζόμενος
Από τις αναλαμπές
Των βιοχημικών σιωπών
Στα ερείπια των εγκαταλελειμμένων κινηματοθεάτρων
Τα τσακισμένα κορμιά των ηθοποιών
Κείτονταν κάτω από κόκκινες ιτιές
Ενώ γρασίδι φύτρωνε ανάμεσα από τα δάχτυλά τους

Είχα τριγύρω μου αυτή την κατήφεια
Μια έσχατη θνητότητα
Από την οποία έπρεπε να διαφύγω

Αν και ανήκα στην εποχή του πόνου
Ένιωσα ν’ αλλάζω εποχές
Πασχίζοντας να υπερασπιστώ έστω βουβός
Το ευγενικό αίσθημα του χρόνου
Τα μάτια συνεχώς χαμηλωμένα
Στην κατεύθυνση του σώματος
Εκεί όπου ο ανδρόγυνος άγγελος
παραδίδεται στην εμβέλεια του πάθους

– Κι όμως Καμία ανάταξη απόστασης-

[Αυτός ο αβάσταχτος παλιμπαιδισμός των ποιητών Αυτοί οι Βοργίες του πνεύματος με στοιχειώνουν Μια ολόκληρη ζωή Νύχτα παραμυθένια – νύχτα αποφασιστική Λίγη παραπάνω αγωνία και η Άνοιξη θα γινόταν το αντίθετό
της! ]