Το πρωί το ποίημα απουσίαζε από την θέση του
Που σημαίνει ότι το βλέμμα σου
Έπαψε να υπάρχει
Πιθανόν να μετα/τοπίστηκε
Σε πορώδη κρυπτογραφήματα οθόνης μεγάλης
Σε κάποιον υπαινιγμό ή λίκνισμα Π-οίησης
Οπωσδήποτε μάταιης

Κάτι έχει σαπίσει
Σ’ αυτή την εποχή της ελπίδας
Άραγε ποια επιλέξαμε και ποια μας ανήκει;

Καλά λες!
Φανερώνεται και παρουσιάζεται
Οικείο όσο το έγκλημα
Ανοίκειο όσο η τέχνη σου
Με πλάτη στραμμένη στα ερείπια
Του κόσμου
Ωσάν μια νύχτα εφιαλτική
Όπου ο θεός και το δημιούργημά του
Μαζί ματώνουνε στο τέλος

Κι όμως ζεις
Και το ποίημα
Αρχίζει πάλι μέσα σου
Δοκιμάζει την απομάκρυνση
Στην ιδέα μιας προσπάθειας
Να αγκαλιάσει το ανοίκειο
Η ακραία δυσκολία
Της κατάστασής σου
Είναι το ποίημα
Τίποτε δεν μιλά ζωηρότερα
Στον κόσμο
Απ’ αυτή την γεμάτη υποσχέσεις
Γλώσσα
Που είναι γλώσσα μιας απόλυτης θλίψης
Βιώνεται σαν κάθετη κίνηση
Ακαριαία
Στο έπακρο

Με σπειροειδείς ελιγμούς κατεβαίνει
Στην ύλη του ασυνείδητου
Στη νύχτα του ύπνου – πριν απ’ τον ύπνο

[Να προλάβω να κλείσω την τηλεόραση]

Οι λέξεις λίγες όμως συμπαγείς
Σπάνια ανοίγουν και γίνονται τάφος
Η οθόνη είναι το κέντρο σου
Η εικόνα μετατοπίζει το κενό
Σαν να φτερουγίζει το ποίημα
Στα μετακινούμενα επίπεδα του προσώπου σου
Το βλέμμα σου σφηνώνει στην ένωση των τοίχων
Το ποίημα είναι μια ουλή
Προς τις μητροπόλεις του κόσμου

Η οθόνη κάποτε σβήνει –
[ το ποίημα μπορεί και να χαθεί – η ποίηση μένει ]

Ίπταται στο σκοτάδι

Ένα πέταγμα απόλυτης καθαρότητας που φανερώνει

[Οι λέξεις συντελούνται έξω από την φωνή – αστράφτουν
και χάνονται]

Σχεδόν υπάρχεις και αναπνέεις – για λίγο

Τόσο μακριά όσο ένας έφηβος τόπος

Ύστερα υποδύεσαι και κατοικείς_