Οι λέξεις αποκόβονται απ’ τα νοήματά τους. Έτσι
αποσπασμένες, διαμελίζονται τελικά πάνω σε μια εικονική
ύπαρξη- το αντικείμενο είναι ελεύθερο να μεταμορφωθεί σ’
οτιδήποτε- ερμαφρόδιτες λέξεις αντικατοπτρίζονται πάνω
στους διάσπαρτους καθρέφτες. Το συναίσθημα εικονοποιείται-
σαν ερωτική συνουσία. Πολλαπλές αντιπαραθέσεις ήχων,
χρωμάτων, οσμών, λέξεων, λάμπουν αλλόκοτα. Η ποίηση
ελευθερώνεται δρασκελίζοντας από τα γιγάντια παράθυρα. Οι
καθρέφτες στρέφονται προς το μέρος του τοίχου να φωτίσουν
τις μέσα εσοχές του χρόνου. Η αυγή έρχεται με νέο αίμα. Μια
γυναίκα αρχίζει να αιμορραγεί ανάμεσα στα σκέλια. Ασημένια
κραυγάζει- χαϊδεύει τον θρήνο μας. Είναι κάτοικος αυτής της
πολιτείας. Ω, Jesu Christiana.
Το αίμα τρέχει χλωρό απ’ το κορμί της- τόσο, όσο χλωρό είναι
το κορμί της- σαν καινούργια προσευχή- και η προσευχή είναι
τόσο καινούργια, όσο χλωρή είναι η μέρα που κοντοστέκεται
από πάνω μας- και με την προσευχή ενώνουμε τις χούφτες
μας και γινόμαστε ένα. Η γυναίκα ως ενσώματη ποίηση μέσα
στα οξειδωμένα πράσινά μου χείλη- με καλεί σαν ιστορία που
έρχεται καρρέ καρρέ-
«στρόμπο» αίσθηση άγουρης όρασης/ που θα ερωτευτεί τα
μάτια-
ίσως αύριο- όμως όχι ακόμα_
Σκύβω πάνω απ’ το τόσο σώμα σου να το αγκαλιάσω Jesu
Christiana- να αγκαλιάσω το άρωμα που υπάρχει στο στόμα
σου και τότε ξυπνάμε μαζί και ’συ έχεις τα χέρια σου απλωμένα
προς το μέρος μου, βγαίνουν απ’ το σώμα σου και μου αγγίζουν
απαλά το μέτωπο. «Σε χρίζω ποιητή» λες και χάνεσαι μέσα στον
καθρέφτη- κι ώσπου να κάνω να σε δω όλοι οι καθρέφτες Jesu
Cristiana – Jesu Christiana παντού- και ν’ ακούγεται Προκόφιεφ
-σονάτες για φλάουτο και πιάνο- σαν πυρετός να με καίει η
κόλασή σου μέσα μου έξω και παντού-
Τι είναι αυτό το συναίσθημα Jesu Christiana, δαίμονας-
δαίμονας που μ’ αρπάζει σαν λιοντάρι- με βία κυλιόμαστε
στον ουρανό- παραφυλάει τις νύχτες μαγείας μεθυσμένος να
μου προκαλέσει τρόμο- κι όμως, μέσ’ απ’ τον τρόμο ένα φως
γυαλίζει στο μάτι μου σαν χειρονομία μιας μεγάλης γνώσης-
ενώ τα λιοντάρια προβάρουν τις αυριανές τους νίκες στους
καθρέφτες κι ύστερα τεμπελιάζουν πλαγιασμένα- ενώνονται
τα στόματά τους- το ένα μέσα στο άλλο/ το άλλο μέσα στο
ένα/ το όλο μέσα στο όλο/ ρουφώντας στόμα με στόμα/
βυθίζοντας το όλο μέσα στο πιο όλο. Κι ύστερα έρχεται η μέρα
ανελέητη. Πρόσοψη ψηφιδωτή στο βλέμμα του μετά παντού- Ο
λόγ[ο(ς)λος] ρυθμικά εξατμίζεται στην θέα.