Ποιος θα μπορέσει να μου λύσει
τους πέτρινους καλπασμούς που με ζώνουν-
έχω χαθεί μέσ’ στους δολοφόνους ζωντανός –
και μήτε που ξημέρωσε ακόμα
ολόισιοι τοίχοι κιτρινισμένοι
και μέσα τους χτισμένοι άνθρωποι
που δεν πρόφτασα να φιλήσω- που αδυνατώ
να γνωρίσω – κι όλη τη νύχτα ακούω
τις σκουριασμένες αλυσίδες τους
να σέρνονται σαν βογκητά εγκυμονούσας φοράδας-
ερημώθηκε ο κήπος που κρεμόταν χρόνια
γύρω απ’ το κλεμμένο μου χρυσάφι
και το χρυσάφι σαν θειάφι φωσφορίζει
μέσ’ στη θηριωδία μου- και πια δεν βγάζει άχνα
σαν άγιος στέκομαι πάνω στο καμμένο μου χρυσάφι
προσεύχομαι με κατάρες ακατάληπτες
κι όταν το ξημέρωμα ανοίγει το φράγμα του ποταμού
ορδές οι δολοφόνοι μ’ επισκέπτονται, σαν τσακάλια ουρλιάζουν
και λαϊκά τραγούδια της λησμονιάς στ’ αυτιά μου
χερουβείμ κρέμονται απ’ τα γαλάζια σύννεφα-αλεξίπτωτα
και προσγειώνονται πολύτιμα πετράδια στο αίμα μου
πλάι στο ιπποδρόμιο καλπάζουν ασέλωτα άλογα και μουγκρίζει
ο αέρας σύρριζα απ’ τον τελευταίο μου γύρο-
ψάχνουμε ο ένας τον άλλον- μα κανείς πουθενά
κάτω στον υπόνομο το λευκό πιάνο της κυρίας Μπραμς
σε Μάλερ πιτσικάτο – και οι δολοφόνοι ετοιμάζουν
μέσ’ στο τεχνητό φως του χρόνου νέες σφαγές
και το όνειρο γίνεται καταχνιά από ριπές
λάμπει το ισχνό φως στο δένδρο των κρεμασμένων-
κυμάτων παφλασμοί και τάπητες της αγρύπνιας-
βαμμένος με ρουμπίνι στο μέτωπο και με μάτια
ινδικά πίσω από την γραμμή του ορίζοντα- οπλίτης
περιμένω μπροστά στους φαλλούς τους τα μαρμάρινα φιλιά
αναγνωρίζω την θέα- έχω ξανάρθει εδώ- εδώ έχω ξανάρθει
η ποίηση είναι καινούργια και ματωμένη – μια λέξη μού
είπε τ’ όνομά της: Jesu Christiana!
Την έζωσα μ’ ένα κουβάρι απ’ τους παρθενικούς της υμένες
κι ένοιωσα το απέραντο κορμί της σαν σωματοποιημένη
ποίηση-
και μετά κενό- κυλιστήκαμε στο πυρωμένο θειάφι
τα σώματά μας γυμνά και κίτρινα σαν κέρινα σβήσανε στο
ελάχιστο-
οι δολοφόνοι ήρθαν και μας αποτέλειωσαν με τις λόγχες τους
τις αργυρές
και ύστερα το φιλί μου στα χείλη της απολιθωμένο
όπου να ’ναι τα νεύρα μου σπάνε – ας τσουγκρίσουμε τα
ποτήρια
ξύπνησα πάνω στον μαρμάρινο εξώστη και ήταν μεσημέρι-
όλα τόσο απλά σαν μια παιδική λεξούλα
οι δολοφόνοι μου χτισμένοι μέσ’ στους τοίχους έσερναν τα
βαριά δεσμά τους
τις πνοές- το σώμα μου- προς το φως-
ήταν η αρχή- η Γέννησή μου