Οι λέξεις ως αντικείμενα που αντάλλαζαν οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Οι λέξεις δώρα/ θα ήθελα να ήταν/ κάποτε είναι συναισθήματα
ακίνητα.
Η Θεά ερωμένη/ανάμεσα στα δόντια της το ρόδο αμάραντο/ από
λέξεις καμωμένη Θεά/ συλλαβίζω το βλέμμα της και αρχίζει μέλλον
στη νύχτα.
Γλωσσικοί κανόνες- απαραβίαστοι, απρόσιτοι, άψαυστοι,
ανυπόμονοι, άκαμπτοι, τους δόμησα- τους παραβίασα όλους.
ΌΛΟΥΣ_
Δεν υπάρχει ο τόπος της γλώσσας/ υπάρχει ένα ατμοκίνητο πιεστήριο
(πλέον ηλεκτροκίνητη οθόνη) που επί σειρά ημερών, εβδομάδων,
μηνών, ετών,
μπήγει στο κεφάλι σιδηροσωλήνες (πλέον ασύρματα ηλεκτρόδια
γνώσης) που από ’κει μέσα περνά η σκέψη του Κόσμου στην γλώσσα.
Οι λέξεις μου είναι εύθραυστες- όπως ο έρωτας/ η καθημερινή χρήση
φθείρει τα εκλεκτά μου λήμματα. Τότε αδυνατώ να εκφραστώ σωστά/
αρχίζω να αρνούμαι να αρθρώσω τις τσακισμένες μου λέξεις.
Αδυνατώ να βρω τέτοιους τόπους/ ο χώρος της γλώσσας είναι το
ζήτημα/
παύει να είναι/ ποτέ δεν ήταν αυταπόδεικτος- σπάνια είναι οικείος
πρέπει συνεχώς να τον ανακαλύπτω ξανά και μετά να τον χάνω/
να είναι δικός μου και να μην μου δίνεται/ να χρειάζεται να τον
κατακτώ συνεχώς_

Σταδιακά έρχεται/ θα έρθει η λήθη—
θα ξεχαστεί η Θεά/ θα σβηστεί η προσευχή
θα λιώσει ο λόγος μου σαν πάγος· νερό που
κυλά ανάμεσα στα δάχτυλα-
Ο χρόνος θα τα πάρει όλα και θα αφήσει
άμορφα κομμάτια ιχνών-στιγμάτων
δεν θα μπορούμε πια να πληγωθούμε
δεν θα μιλάμε/ δεν θα αγγίζουμε ίσως
δεν θα έχουμε όσφρηση/ δεν θα ιδρώνουμε
Θα αγαηάμε;
Μετά τις λέξεις
μετά τον Κατακλυσμό
μερικοί σίγουρα θα/ μείνουν
γαντζωμένοι στα πράγματα-
δολοφόνοιπροφήτες
οι νύμφες της αυγής-
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου
να περισώσω τις λέξεις
μια δύσκολη ανάμνηση
για να με κάνει να γράφω
κάθε που αντικατοπτρίζεται το όταν/
HOW?
Κι αύριο το πρωί θα με ξυπνήσεις πάλι/
μετά θα σου χαμογελάω εγώ/
το στόμα σου θα παραμένει ανοιχτό στον ύπνο/
και μέσα του θα λαμπυρίζουν οι φλεβίτσες στον ουρανίσκο/
σαν χνούδι ένα κεντημένο σονέτο – θαρρείς ολόκληρη
η Βαβέλ – όλος ο Πύργος/ οι λέξεις επιστρέφουν
μέσα σου_
Ό,τι κατάφερες να σώσεις από τον χαμό- ΤΡΕΜΩ
όμως εκκωφαντικό- σίγουρο τρέμω/ όπως όταν σπαρταράς
από ακατανόητη αγάπη- ΣΠΑΣΜΟΣ
ο οριστικός σπασμός-
Με πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά της/ τα άλλα είναι σιωπή·

[ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΤΑΝ
ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΕ ΠΙΑ_]
{…}