Δυο λεκιασμένες φτερούγες αγγέλου
από καραμελόσκονη
καρφωμένες στο χώμα—
και στη μέση σπασμένη
μια αγαλμάτινη σιωπή
σαν Ερμής του Πραξιτέλους

κάτι τεράστιο έσπασε μέσα μου
σαν πράσινη χολή
αλλά λαμπερή—

πρέπει να βγάλω τα άμφια
να φορέσω πάλι το λευκό μου σεντόνι
και ν’ ανέβω πάνω στον κόσμο
με το ραμμένο μου κεφάλι ορθωμένο ψηλά
σαν να μην έγινε τίποτα—
να τους ανακοινώσω ότι:
«ο άγγελος με το ταμπούρλο δεν ήταν εκεί»

[άραγε θα ’ναι ακόμα Κυριακή στου κόσμου τις πλατείες;]