Ποίηση με διατρέχει—
άπειρο με κατατρέχει
υπάρχω ως χαλαρή στύση—
ανυπόφορα αγαπήθηκα
μυθικά ερωτεύτηκα
τον ανατριχιαστικό μου
άγγελο—
η Μαγδαληνή ποτέ
τόσο πολύ δεν είχε—
η Αφροδίτη πάσχουσα
από ομορφική ομορφία
ανεβαίνει
στην ραχοκοκαλιά μου’
σαν ρίγος διαπερνά
τον ανεξάντλητο μου
ύπνο—
ως άλλος ύπνος
η κόμη της
διασταυρώνεται
με τις λεωφόρους
του ματωμένου μου
στήθους—
σώμα με σώμα
η αλλοτινή μου γυναίκα
ανοίγει/ κατοικεί
και πάντα θα κατοικεί
στην όξινή μου ψυχή
θα με περιμένει
στο όξινο μου κρεβάτι
το στρωμένο με τα όξινα
σεντόνια—
όπου αυτός που ήμουν
αυτός που είμαι
θα φαντάζω στα μάτια της
ωσάν ζωγραφισμένος
με πινέλο και λαδομπογιά
λευκού καιρού—
ως ταπετσαρία στους
αυριανούς μου οξειδωμένους
τείχους·
έχοντας όντως ζήσει τόσο παρελθόν
ως οξύ
τόσο πολύ οξύ
που χρειάζομαι μόνον
τη συνείδηση μιας όξινης λύσσης
για να αποκτήσω
την βάναυση ανθηρότητα—
χαμένος στο πανύψηλο σου σκοτάδι
να προχωρήσω
ως νεότευκτο ψύχος
—πιο μπροστά απ’ τον κόσμο—
που η μέσα σου μορφίνη
μούδιασε για πάντα (η οργή πέφτει—)

[έσκυψες προς το μέρος μου— ακούμπησες την ομορφιά
στο στήθος μου και με όλα σου τα χέρια με σκότωσες
βίαια σαν μια απλή καθημερινή σου συνήθεια— πως
μπορεί να χωρά ένας τόσος πολύς θάνατος σ ένα τόσο
ελάχιστο σώμα;]