Το ΚΕΝΟ είναι ο τελικός σκοπός αυτών των λέξεων.
Οι άνθρωποι στα φρενοκομεία είναι σοβαροί’ σαν παιδιά
που τους βούτηξες το γλειφιτζούρι— η μουσική που μου
’κόψε την ανάσα (απνευστί;) στους Κήπους κουλουριάστηκε
στο πόδι σου σαν φίδι/ τα ξερά φύκια ανάκατα με
μπόλικη βλακεία πόλης συνθήματα θανατωμένα στην
ακτή/ οι χθεσινοί μου νεκροί άφησαν άδειους τους τάφους
(δεν τους πρέπουν οι νεκρώσιμες τελετές όντας ακόμα
στη γη) και κροταλίζουν φετιχιστικά τα βλέμματά τους
(σαν λάβαρα από γαϊδουράγκαθα) όπως όλα τα βλέμμα-
τα που προσεύχονται για μένα/ η κόκκινη σκεπή του
λιοτριβιού ξεφτίζει ανεπανόρθωτα σαν βλάσφημη ιδέα
(συζητώντας στο πλάι του χωριού με τον χρόνο
εκλιπαρώντας τον για ανώδυνο ξεβάψιμο και παζαρεύοντας
μια νεαρή λεύκα για δροσιά) μητρικιά-αγέννητα ακόμη
νανουρίσματα ανθίζουν στον μίσχο του κοχυλιού. Το
καινούργιο μας σπίτι! απεικονίζεται στην Θυσία του
Ταρκόφσκι μα απ’ την αρχή πιάνει φωτιά (μελλοντολογία x
2) έξω απ’ το καμμένο σπίτι (κιόλας;) κοιτώ τον σταχτί
ουρανό/ και χαιρετώ/ ένα τεράστιο αεροπλάνο
προσγειώνεται στο χέρι μου/ άλλοι είπαν πως ήταν
νυχτοπεταλούδα (καταμεσήμερο; Θα είχε αϋπνία!) ΙΣωΣ!
Πλάι στη θάλασσα κρεμώ τα πόδια μου στο κενό και
προσδένομαι στο νερό/ στα δυτικά κρεμασμένο απ’ τα
βράχια ψηλά το ξωκλήσι της Παναγίας της Κρημνιώτισας
απανθρακωμένο/ πλάι στο σπίτι του ύπνου και των
φ/βλαβών—
Η ποίηση θα πρέπει να είναι σοβαρή/ όπως τα βλέμμα-
τα των φρενοβλαβών στο τρελοκομείο τη στιγμή που
τους κλέβεις το παγωτό (και το γλειφιτζούρι;) ή την ώρα
που νομίζουν πως γίνονται νερό—
Οι lunatics συσπειρώνονται σαν κοχύλια σχηματίζοντας
έναν μανδύα προστασίας πάνω απ’ τους ώμους σου/ ο
βορράς είναι πύρινος— έξοχος και ειρωνικός/ τα κενά
αέρος που διέπουν τα κοχύλια ευθύνονται για την φετινή
μου δυσμηνόρροια/ οι νεκροί μου όλοι κυλούν κατ’ εδώ-
νεκροί κατακτητικοί/ περήφανοι νεκροί/ άφθαρτοι και με
νέκρωση σμιλευμένη σε όλο το πλάτος της ζωής μου «γεια
σου τι κάνεις;» «καλά ευχαριστώ»— ξεκινάει η εποχή
των τρελών— των νεκρών —των δασών— των θαλασσών/
τα κοχύλια ξεχειλίζουν στους ώμους μου νερό/ (μου
καίνε! Τα φτερά) πρέπει να ονειρεύεσαι με κλειστά μάτια
για να νοήσεις το προφανές/ σταχτί λίμνη από ούρα
ασημένιου λύκου αύριο τα μεσάνυχτα στο όρος Φεγγάρι
— θα είμαι εκεί με πιρόγα το κοχύλι/
Ξεδίπλωσε την άπνοια μου/ άνοιξε τους χάρτες— φράκαρα
στις συμπληγάδες μου εποχές— κι όλο
ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑI…
στο κενό που με ορίζει!