Σε ζώνει ένα φάντασμα
κι εγώ
που θα ’δινα τα μάτια μου
να σκάψεις ουρανό
τα χέρια
να ξελύσεις τη θηλιά
τα πόδια
να προφτάσεις το ποτάμι
εγώ
που θα ξερίζωνα
ψυχή να ξεδιψάσεις
φτερά να τιναχτείς
απ’ το σκοτάδι
στη μέση της σκηνής
ημιθανής.

Ψαλίδι να ξηλώσω τις ραφές.
Δεν ξεκολλάει τούτο το σεντόνι.