Με πατερίτσες δωματίου ηλεκτρικές
γλιστρώ στο παγωμένο καλοκαίρι.
Δάκρυα τρέχουν αιχμηρά απ’ τους καθρέφτες.
Οι τοίχοι με κομμένα αυτιά
ακούνε σκουριασμένα παραμύθια
ένα φλιτζάνι δίχως πάτο και λαβή
αναμοχλεύει τα παλιά, με κυνηγάει.
Ο κόσμος υποκλίνεται στην άβυσσο
διαλέγει από κάδους σκουπιδιών
εδώ πετάω τα μυαλά μου κάθε βράδυ.
Ένας αγέρας ξιφομάχος μ’ απειλεί
σπασμένα τα κουμπιά της πανοπλίας μου
φοβάμαι μη μιλήσουν τα σημάδια.
Κάποτε είχα μια καρδιά ζεστό ψωμί
την έφαγε ο έρωτας καιρός
υπάρχουν ψίχουλα ακόμα στο τραπέζι.
Μα τώρα είναι αργά για μεταγγίσεις.
Οι μέρες έχουν πυρετό, παραληρούν
ένα θηρίο ξεδοντιάζει το μαχαίρι.
Με πατερίτσες δωματίου ηλεκτρικές
γλιστρώ στο παγωμένο καλοκαίρι.