Η Αλίκη του άλικου...
Ποιο γράμμα θα επέλεγε ο ίδιος ο Χόθορν;
Το κόκκινο γράμμα, το πορφυρό γράμμα ή το άλικο;
Το κόκκινο επαίρεται υπερβολικά για τη χρωματική του επίδοση και καταλήγει
να πνίγεται, ποιητικά, εντός της. Καθένας μπορεί να το δει αυτό.
Το πορφυρό τηρεί τις παραδόσεις της μεγαλοπρέπειάς του και προβάλλει με έμφαση τη ρωμαλέα παρήχηση με τη διπλανή του λέξη, για να τονίσει, λες, τον αποτρόπαιο διασυρμό που ελλοχεύει στην ύπαρξη ενός απλού γράμματος.
Το άλικο όμως έχει μαζί του τον ήπιο ρυθμό και την αντιστικτική τέχνη, καθώς αντιστρέφει την παρήχηση, με τις απαλές αντηχήσεις του λάμδα να σκάνε συγκρατημένα πάνω στο τραχύ ρο.
Η επιλογή είναι υπόθεση μουσικής, λοιπόν, και η μουσική, όπως ξέρουμε, απ’ αυτήν ακριβώς τη στιγμή, είναι το πιο σοβαρό θέμα που ανέκυψε στην ιστορία των λέξεων, πριν και μετά απ’ αυτές.
Το πριν και το μετά των λέξεων είναι μουσική και τα σημεία παύσης της μουσικής
η μυστική της μήτρα για τις πύλες του άρρητου.
Χάρη στη μουσική το άλικο είναι κάτι παραπάνω από έννοια, γι’ αυτό και δεν πηγαίνει ποτέ μόνο του. Το συνοδεύουν, στο διηνεκές, η άγνωστη Άλλη και μια, ασύλληπτη για το μυαλό, Αλίκη, αυτή που πάντα θέλαμε αλλά στάθηκε αδύνατον να γνωρίσουμε.
Αυτή είναι η Αλίκη του άλικου.
Και πώς να συναντήσεις κάποιαν ύπαρξη πλασμένη για να ξεγλιστρά;
Κρυμμένη, αλλά περίοπτη, σε αλλότριες λέξεις, αποκτά συγγένεια μαζί τους μόνο
για να μπορεί ταυτόχρονα να αμφισβητεί τη σημασία τους και να δηλώνει την πανταχού παρουσία της, καθώς είναι σε θέση διαρκώς να μεταπηδά απ’ τη μια στην άλλη, δίχως διόλου να δεσμεύεται. Αυτή η αξιαγάπητη κλέφτρα μπόρεσε και γεννήθηκε, μόνο γιατί κατάφερε και έκλεψε τον ήχο της.
Πώς να γνωρίσεις, τελικά, την Αλίκη του άλικου;
Οι ίδιες οι λέξεις που μας υποσχέθηκαν την απελευθέρωση ολόκληρου του ανθρώπινου είδους και την εξήγηση των πάντων, οι ίδιες, με μιαν επίδειξη αποφατικής δύναμης, μας οδηγούν στην παγίδα ενός πάθους, του πλέον ακατανίκητου στην ανθρώπινη ιστορία: της αξεπέραστης έλξης για το απραγματοποίητο. Απραγματοποίητο είναι το εκτός ελέγχου απ’ την παντοδυναμία των λέξεων,
η (αυτο)αναγνώριση των ορίων τους.
Η στιγμή Ανάληψης της σιωπής, καθώς μετουσιώνεται σε ανεπαίσθητο ήχο.
Ο Χόθορν υποβάλλει, είναι ο διαισθητικός προπομπός και μετα-πομπός δηλαδή ένας συγγραφέας ιδιοφυής. Το είδος της διάνοιας που πραγματεύεται μια πραγματικότητα για την οποία πολύ καλά ξέρει ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει το όριο της σιωπής (της). Στο βάθος της ύπαρξης έρχεται μια στιγμή όπου η κοινωνία θρυμματίζεται σε μόρια κοσμικής σκόνης. Πριν και μετά τις λέξεις και τα πράγματα διαδραματίζεται μια άλλη πραγματικότητα και αυτή η τελευταία αποτελεί υπόθεση, σχεδόν ολότελα, μουσική.
Ο Χόθορν δεν μένει πια εδώ.
Τον έχει υιοθετήσει και αυτόν καιρό τώρα, η μουσική.
Οι νότες και οι λέξεις.
Δυο εντελώς ασύμβατες γλώσσες, καταφέρνουν να συνομιλήσουν γιατί συναντιούνται στο σημείο όπου ο μόνος κοινός τόπος τους είναι το έδαφος της διαφοράς τους. Κάθε μια ξεπερνά τον εαυτό της, προς όφελος της αναγνώρισης της άλλης.
Στο πριν και στο μετά των λέξεων, στο άρρητο, εκεί όπου οι λέξεις βυθίζονται στον εαυτό τους για να ηχήσουν μουσικά τη σημασία τους και οι νότες αναδεύουν το άυλο, αναγγέλοντας α(μυ)δρά; ανταύγειες των ονομάτων της
πραγματικότητας.
Όλα γεννιούνται και αναδημιουργούνται σ’ αυτό το διαυγές ημίφως, εκλάμψεων
και αποκαλύψεων.
Διά μέσου των γραμμάτων, μετά απ’ αυτά...