Η «ευτυχία» επινοήθηκε για να υπάρξουν ως έννοιες το ανικανοποίητο και το ανέφικτο; Για την εκστατική πλάνη ενός διαρκώς υποσχόµενου µετά; Αυτού του µετά που γεννά την ανάγκη για την πληθώρα των αφηγήσεων και συντηρεί το ενδιαφέρον για τη ζωή;
Ν’ αναγνωρίζεις την αξία και τη δύναµη των πραγµάτων τη στιγµή που συµβαίνουν και όχι κατά την κατοπινή τους αναπόληση αποτελεί ίσως το πλέον αναπόσπαστο µέρος της ανθρώπινης σοφίας και συµπίπτει µε το εφικτό όριο της «ευτυχίας».
Κάθε στιγµή περιέχει το βαθύ της βίωµα. Και κάθε στιγµή µπορεί να είναι µια «ευτυχισµένη» στιγµή, αρκεί το πνεύµα να µπορεί να διατρέξει αυτό το βίωµα. «Ευτυχισµένοι» είναι όσοι διέκριναν το βαθύ βίωµα, εκεί που άλλοι δεν είδαν παρά µόνο το κενό και δεν αντιλήφθηκαν άλλο από το τίποτα της τυφλής στιγµής. Όταν µάχεσαι για τη βελτίωση της ζωής, η ζωή σου αποκτά το άρωµα των προσδοκιών της. Γιατί κάθε στιγµή µιας µάχης έχει επίσης το βαθύ της βίωµα, ενώ απ’ την ίδια τη µάχη απουσιάζει η στιγµή της τελικής της έκβασης. Η διάρκεια καταπίνει τα πάντα, τα όρια αποδεικνύονται οδυνηρά πρόσκαιρα για να ισχυρίζονται ότι σηµαίνουν οτιδήποτε. Μένει µονάχα το αχνό αποτύπωµα µιας θολής ανάµνησης των στιγµιοτύπων. Γιατί δεν υπάρχει νίκη, ποτέ δεν υπήρχε. ∆εν υπάρχει ήττα. Υπάρχει µόνο µάχη και το άρωµα είναι πολύ πριν από την αρχή, µέχρι µετά το τέλος το µονάκριβό της κέρδος.
Είναι όµως η «ευτυχία» πολυτιµότερη όταν τη ζεις ή αξίζει περισσότερο ως αόρατος µοχλός κίνησης;
Μπορούµε άραγε να την έχουµε ταυτόχρονα και στις δύο µορφές της;
Όταν ζεις µία ζωή η συνύπαρξή τους είναι... ανέφικτη.
Για όσους όµως εγκαίρως κατάλαβαν... Για όσους τέλος πάντων εννόησαν τη δυνατότητα και τη σηµασία να ζουν δύο ταυτόχρονες ζωές, δύο είναι και οι µορφές της «ευτυχίας»!
Γιατί, όταν βρεθείς στον κόσµο όπου όλα λένε, συντονισµένα και από κοινού, το ίδιο αυγινό τραγούδι του (φαινοµενικά) παράδοξου κάποιοι το ονοµάζουν και κόσµο του φανταστικού διαπιστώνεις, χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη, πλέον, ότι και το εφικτό µιλούσε πάντα (µεσ’ από) την καρδιά του ανέφικτου. Όταν το ανέφικτο όµως παραµένει ανέφικτο είναι γιατί το εφικτό δεν καταφέρνει να διανοηθεί τον καταγωγικό εαυτό του. Κι έτσι, ηττηµένο, αποσώνει τα βήµατα του µικρού δραπέτη µέχρι πίσω, στο αρχικό του ορµητήριο. Σ’ αυτή τη µεγάλη, πλατιά λίµνη, που δεν ήταν ποτέ άλλη από την πατρική φλέβα του ανέφικτου...
Το ανέφικτο είναι ο κόσµος που ζούµε, χωρίς να διαπιστώνουµε την ύπαρξή του. Αόρατο είναι ίσως το υπερβολικά ορατό για να µπορέσουµε να το δούµε. Το προφανές είναι ο µέγας αποπλανητής: µε µια επιδέξια κίνηση αποσπά την προσοχή µας από το φανερό. Το προφανές προσποιείται ότι εργάζεται. Στην πραγµατικότητα εµείς εργαζόµαστε σκληρά, νυχθηµερόν, για λογαριασµό του. Εξαφανίζουµε το φανερό για να φέρουµε τον κόσµο στα µέτρα της εγωτικής αδιαφορίας µας. Και καθώς ανέφικτος παραµένει ο κόσµος που µας περιβάλλει, ανίδωτος από τη δική µας αδράνεια, τι άλλο είµαστε από δεσµώτες του προφανούς, αδύναµα δείγµατα, δαψίλεια της δίψας, διάφανα δοχεία των δισταγµών; Και τα άδεια µας βλέµµατα, τι περισσότερο από τα πέπλα των προσαρµοσµένων µας συνηθειών;
Ζούµε όµως πάντα εκεί -και ολότελα πραγµατικοί, δηλαδή µονίµως διαφορετικοί-, κάτοικοι σ’ αυτόν τον πλανήτη του φανταστικού, που άλλοι κόσµο παράδοξο και άλλοι χαρά τον λένε