Βρήκα έναν άνθρωπο στη βροχή
να με κοιτά σαν μικρό παιδί
τα μάτια του μου γελούσαν
πάρε καρδιά μου ότι σου ανήκει.

Τον είδα πάλι σε μια γωνιά
να σκύβει δίχως παρηγοριά
τα ίδια μάτια να λένε
πάρε καρδιά μου ότι σου ανήκει.

Σ’ ένα υπόγειο μια φορά
μες στα βιβλία και τα χαρτιά
άκουσα πάλι να λέει
πάρε καρδιά μου ότι σου ανήκει.

Ξέρω είσαι εσύ, μόνο εσύ
μπόρεσες απλά να μιλήσεις στην καρδιά μου.
Είσαι η φωνή που αντηχεί
μες στην ερημιά και στοιχειώνει τα όνειρα μου.

Μες στα όνειρα μου αυτή η φωνή
που τρέμει πάντα σαν το κερί
στ’ αυτί μου να ψιθυρίζει
πάρε καρδιά μου ότι σου ανήκει.

Είναι η νεράιδα μου η καλή
η μουσική που άκουσα μικρή
μες στο σκοτάδι να επιμένει
πάρε καρδιά μου ότι σου ανήκει.

Σ’ ένα ραδιόφωνο παλιό
στέκομαι εδώ για ν’ αφουγκραστώ
ένα τραγούδι που λέει
πάρε καρδιά μου ότι σου ανήκει.

Ξέρω είσαι εσύ, μόνο εσύ
μπόρεσες απλά να μιλήσεις στην καρδιά μου.
Είσαι η φωνή που αντηχεί
μες στην ερημιά και στοιχειώνει τα όνειρα μου.

Μες στα ερείπια μες στο φως
κι αν είναι άδειος ο ουρανός
ξένη δεν θα ‘σαι ούτε κλέφτρα
πάρε καρδιά μου ότι σου ανήκει.