Πίκρα στα χείλη το τραγούδι μας
δεν πήγε στον παράδεισο,
το ξεχασμένο το λουλούδι μας
πετάχτηκε στην άβυσσο.

Ήταν καλοκαίρι
που ουρανό γλυκά μου χάριζες
κι έριξα βουτιά μες
στο κενό γιατί με κάλεσες.

Μα εσύ δεν έμαθες ποτέ
πόσες κορφές ανέβηκα να σε βρω αετέ,
μα εσύ δεν έμεινες για μας
το γέλιο σου φοράς κι αλλού ζωή σκορπάς.

Κράτα λοιπόν και το φινάλε μας
σ’ αγάπησα, προχώρησα,
ένα ποτό αν θέλεις βάλε μου
να ξέρεις σε συγχώρεσα.

Είδα κεραυνό να πέφτει
πάνω στην αγάπη μου
κι έκλαψα για τ’ όνειρο
και για την αυταπάτη μου.

Μα εσύ δεν έμαθες ποτέ
πόσες κορφές ανέβηκα να σε βρω αετέ,
μα εσύ δεν έμεινες για μας
το γέλιο σου φοράς κι αλλού ζωή σκορπάς.