Η πρώτη αχτίδα του ήλιου θα φέρει
Ενα δόρυ χρυσό στην καρδιά του χειμώνα
Θ' ανοίξουν το δρόμο οι στρατιές των ανθρώπων
Το δρόμο που βγάζει στην άγνωστη θάλασσα
Θα πάψουν να τρέμουν την πείνα, το κρύο
και θα προχωρήσουν χωρίς να σταθούν
Κανείς πια να κλαίει, κανείς να φοβάται
Μπροστά τους θα βλέπουν το νέο ορίζοντα

Αύριο τίποτα πια δεν θα 'ναι το ίδιο

Οι σκλάβοι κοιμούνται κι ο ύπνος τους μοιάζει
Αιώνιος να 'ναι σαν πρώιμος θάνατος
Μα έρχεται η μέρα που πάλι ξυπνάνε
Να ζήσουν κι εκείνοι ζητάνε, σαν άνθρωποι
Και τότε υψωμένες σημαίες στα χέρια
το μέλλον κρατάνε - σφιγμένη γροθιά
Αλλάζει ο κόσμος και μες την οδύνη
Γεννιέται ενας άλλος πιο δίκαιος κόσμος

Αύριο τίποτα πια δε θα 'ναι το ίδιο

Μιλάω για εκείνους που πάντα τολμάνε,
Που ξέρουν να χτίζουν, να χαμογελούν
Βαθειά στα όνειρα τους ακούν τα παιδιά τους
Την πύρινη γλώσσα μιλούν της καρδιάς
Σε 'κείνους αξίζει να παίρνουν ανάσα
Σε 'κείνους που πέφτουνε μέσα στα κύματα
Ακούω τις φωνές τους, πάνε, έρχονται, φεύγουν
Μετράω στο σκοτάδι τα βήματα