Όταν φτάνουν οι στρατιώτες
στον απέναντι σταθμό
πώς μ’ αρέσουν τα μαντίλια
π’ ανεμίζουν στο λαιμό.
Με τρελαίνουν τα μαντίλια
και σου κέντησα ένα μπλε
ανεμόδαρτη αγάπη
ασυγκράτητε, καλέ.

Είναι σήματα λατρείας
τα μαντίλια μέσ’ στο φως,
είν’ ο κόσμος που αλλάζει
είν’ ερωτικός χορός.

Όταν μ’ ερεθίζει η νύχτα
σαν τη λύκαινα αλυχτώ
κι όταν ξημερώνει η μέρα
δέρνομαι και σ’ αγαπώ.
Στην αρένα της πλατείας
κόκκινα μαντίλια, ολέ,
σαν τα σύννεφα βαμμένα
σαν τα βάζα του Galle.