Κλειστά παντζούρια, μαύρες κάμαρες
κι ο Έφηβος μέσ’ απ’ τις γρίλιες
παραμονεύει το λιοπύρι της αναρχίας
που κάθε ίσκιο και δροσιά αφανίζει
ρημάζει αλύπητο τα πάντα
και δεν μένει παρά μονάχα
χωρίς αρχή και τέλος

η Άλωση της Πόλης
της Σμύρνης η Καταστροφή
καμίνι από χρυσάφι
ολετήρας υγρού πυρός
σφαγή και βία κι όλεθρος
κι ο Έφηβος πίσω από τα παντζούρια κοιτάζει εκστατικός
όλα αυτά να συμβαίνουν
παράφορης βαρβαρότητας μεσημέρι

Όπου μήτε σχήμα αντέχει μήτε μορφή
μόνο ένας τεράστιος κρουνός κατακίτρινης πυρκαγιάς
ξερνάει μανιασμένα ΦΩΣ
και χαλάει και καταπίνει κι αποτεφρώνει
τη φύση και την ύπαρξη
τη γνώση και την ιστορία
την εικόνα και το κάλλος
τον θάνατο και την ψυχή
καθώς η λύσσα των τζιτζικιών πριονίζει μανιωδώς την ακοή
με μια ιαχή
που πέρα ως πέρα μονότονα φωνάζει
και φωνάζει:

«Θάλαττα! Θάλαττα!»