Είχε πέντε δωμάτια
το σπίτι μας.
Στο πρώτο βάλαμε
τα έπιπλα
στριμώξαμε τραπέζια
και κρεβάτια
και όση μνήμη μπορεί
να έχει ένα παιδί.

Στο δεύτερο άρχισε
η γιαγιά να μαγειρεύει
ιστορίες
στο τρίτο και στο τέταρτο
φυλάγαμε τις σκέψεις μας.
Στο πέμπτο με λεπτές κουρτίνες
κοιτάζαμε τη θάλασσα.

Είχε και το κρυφό
που έμπαινες από τον τοίχο
και άφηνες αναθήματα.

Μετά ξαπλώσαμε
και κοιμηθήκαμε
όλα τα χρόνια.
Γι’ αυτό δεν έμαθα
να περπατώ.