Έτσι που άνοιξε
η φωτογραφία
είδα το έρημο λιμάνι.
Πλοία σε στάση ανάπαυσης
άνθρωποι περιφέρονταν
με το παλιό τους μέλλον.
Βαλίτσες και μπαούλα άδεια.

Κρατείστε μου μια θέση
είπα στον οδηγό.
Δεν ξέρω πού πηγαίνουμε
αλλά θα το γνωρίσω
το σπίτι μας.
Έχει δυο κάμαρες κλειστές
και μιαν ομίχλη.
Έχει και τον πατέρα
που περιμένει
δώδεκα χρόνια ζωντανός
στην πολυθρόνα.