Είχε κι εκείνη
ένα καμαράκι για σπίτι.
Μία αυλή να κάθεται
τα απογεύματα που έβγαινε
ο ήλιος.
Ένα δικό της παράθυρο
να ξημερώνει.
Εκεί, στην άκρη του κόσμου
έπλαθε ιστορίες
για τους έρημους.
Τα βράδια
έστρωνε στο τραπέζι
δυο πιάτα.
Μήπως περάσει ο Χριστός.