Ποιος πόνος ανεμίζει στα χέρια σου
φουρτούνες
ποιος άνεμος διέρρηξε το σώμα σου;

Είναι απόκρημνα τα μάτια σου
βλέμμα που άνοιξε στο σκούρο
Αλλού πετούσες κάποτε.

Τώρα με κίτρινο νερό
λεκιάζεις τ’ απογεύματα
στάζουν οι φθόγγοι πυρετό
σκουριάζουν τα ταξίδια σου

Οι ώρες σχίζουν βιαστικά
πουλιά ενθύμια εκδρομών
η τσάκιση στη φούστα σου χαράδρα
ρήγμα βαθύ
που το αλώνει ο χρόνος
[Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΤΕ από τη σελ. 26]

Έχω ένα τραύμα
στην αυλή σου
ένα κόκκινο λουλούδι
στο περβάζι του παραθύρου σου.

Τις νύχτες ανάβει
αστέρι αγνώστου γαλαξία
που ξέφυγε απ’ την τροχιά του
πουλάκι που κρυώνει
και το ζεσταίνουν οι ανάσες μας

αφού η δική σου σταμάτησε
με τη σειρήνα του παραδείσου
να ουρλιάζει
για λόγο χώρο αθανασίας