Τύμπανα, ζουρνάδες
αναθρώσκων φόβος αρχαίος.

Υποδύομαι ρόλους
άλλες γυναίκες δίπλα μου πετούν
πεταλούδες ημίαιμες
διχαλωτά σκαθάρια.
Κόβω την κίνηση στη μέση.

Τα πόδια μου σπασμένα
απ’ το κυνηγητό
γύρω-γύρω όλοι
δε βρίσκω τίποτα να σας απαντήσω

το έργο έμεινε μισό
όπως η ζωή μας
σταματά κάθε μέρα
στο καλύτερο σημείο
όπως τα γράμματα μας
μικραίνουν ολοένα
γίνονται κείμενα αμφίσημα
σκιές σ’ ένα σκοτάδι
που μας προσπερνά.