Από το βάθος ακούγονται
οι παιδικές μας φωνές.

Μικρά τρωκτικά τα βιολιά
καταπίνουν τις νότες
το πιάνο τρώει δάχτυλα
για να τραγουδήσει

και η δασκάλα
όλο και μου θυμίζει
με το αριστερό της μάτι
πως θα τη δώσει τη θέση σε άλλον
αν δεν ψάλλω τώρα εδώ
μπροστά σε όλους
τον Ακάθιστο Ύμνο!..

Φυσάει αέρας
κόβεται ανάμεσα στους καθρέφτες.
Μουσκεύουν τα δευτερόλεπτα
κόκκινο γάβγισμα.

Τρυπά η ανάσα
φόβους βωβούς
μέσα στα σπλάχνα πυκνώνει
άγραφη μελάνη

Για τους επικείμενους αποχαιρετισμούς