Φοβάμαι το μονοπάτι της πρότασης,
τις πιθανότητες του γκρεμού μετά την τελεία.

Τη σκέψη μου
δένω καράβι στους κάβους – στα κόμματα,
να ξαπλώσει
στις περισπωμένες και παύλες της ήσυχη

να δροσιστεί

στις ψιλές και δασείες,

στη βαρεία
που ακατάδεχτη, μόνη, τραγουδάει τη λήγουσα

στους κελαηδισμούς της οξείας
όπως ανοίγει τις πόρτες να βγούνε ελεύθερα
τα φωνήεντα, τα ημίφωνα, τ’ άφωνα
μακρά και βραχέα, μονόηχα-δίηχα
χορεύοντας τροχαίους και ίαμβους και μεσότονους
δαχτυλικούς και ανάπαιστους

μια γιορτή
για μένα που φθάνω
περνώντας την έρημο του λευκού
καμηλιέρης καβάλα στη λέξη.