Μάτια στεγνά τα μάτια της
δυο φίδια δυο γκρεμοί
«τώρα φύγε»
και πού να πάω ρώτησα
γεμάτος από χάδια και φιλιά σου ακόμα;

Ποιο είναι το σύνορο του εδώ με το εκεί;

Αν είχε χρώμα ο χωρισμός
θα έβλεπα το μέγεθος της μοναξιάς θα ήξερα
πόσο παγούρι μνήμες χρειάζονται να την περάσω

κι αν φώτιζε το άδειο ένα καινούργιο άδειο
θα περπατούσα άφοβα κουβαλώντας το βάρος και των δυο
χωρίς να νοιάζομαι είσαι, δεν είσαι
ούτε αν τέτοιο δάκρυ ανήκει στη βροχή
ή κλαίει το σύννεφο με δάνειο τα δικά μου

κι αφού ζωή σημαίνει πληρωμή
πόσα «φύγε» χρειάζονται να την ξοφλήσω

ώστε

να μ’ αγαπά ό,τι αγαπώ
και ό,τι αγαπώ να το έχω;