Ανελέητος χρόνος

σκόρπισε τα φύλλα που μ’ έκρυβαν ένα – ένα

την πέτρα έτριψε άμμο, πορεύομαι πάνω της



ποιος – πώς θα με συναντήσει,

ποιος – πότε θα καταλάβει την ερημιά

να ταξιδεύεις δίπλα σε πουλιά,

που ξέρουν μόνο να σε κοιτάνε;



Καμένος ουρανός και σκιές διάφανες,

αλλόκοτο μαύρο, δίχως νύχτα.

Αυτοί που με αγάπησαν απομείναν φωτογραφίες.



Έκαψα όσες μαρτυρούσαν πως ζούσαν

κράτησα το αυστηρό τους πρόσωπο,

κριτή σε διαλεγμένη κορνίζα

τους έχω

στην άκρη του σαλονιού με άνθη, λιβάνι, κάποτε δάκρυα,

απλά πράγματα τρέφουν εδώ και πέρα τις ψυχές,

τις ζητώ κανείς – κανείς τις ρωτώ τίποτα

προσπαθώ να δω τα ναι ή τα όχι στα μάτια τους,

να κλέψω μια προφητεία επειδή γνωρίζουν

πού αρχίζει το τέλος της ερημιάς.



Όσοι με αγάπησαν στέκονται

σιωπές στη χώρα του τραπεζιού.

Αυτοί που νομίζουν ότι έχουν λόγο σβήνουν

με τον τρίτο ήχο του κόκορα.