Πήρα ένα δρόμο που δεν παίρναμε μαζί
σε ατμόσφαιρα μακριά από αναμνήσεις,
άνοιξα το τζάμι και τα πήρα από την αρχή
και εύκολα κατέληξα πως θέλω να με αφήσεις.

Δε λέει, εγώ για αυτήν να καίγομαι
κι εκείνη να με καίει,
δε λέει, εγώ να `μαι στο χέρι της
κι άλλος να την εμπνέει,
δεν λέει.

Πήγα σ’ ένα στέκι που δεν πήγαμε ποτέ
δραπέτης απ’ τα ίχνη σου κι εσένα,
χτύπησα τσιγάρο κι έναν δυνατό καφέ
κι εύκολα κατέληξα πως αγαπάω κι εμένα.

Δε λέει, εγώ για αυτήν να καίγομαι
κι εκείνη να με καίει,
δε λέει, εγώ να `μαι στο χέρι της
κι άλλος να την εμπνέει,
δεν λέει.