Λυπάμαι για τις φωνές
που έρχονται και με ξυπνούν τα βράδια
και δεν μ’ αφήνουνε στιγμή
και δεν μ’ αφήνουνε ούτε λεπτό
κι όλο μου λένε πως δεν έχει άλλο πια.
Λυπάμαι δεν έχει άλλο πια.

Της Κυριακής
είναι μεγάλη αμαρτία το ξημέρωμα
της τρικυμίας
και του λιονταρίσιου έρωτα το ημέρωμα.
Τι να την κάνω την σιωπή
μέσα στα μάτια σου τ’ αμύγδαλα
εγώ γουστάρω να ακούω
της καρδιάς τα κλαμπατσίμπαλα.

Μπροστά θα πάρουνε απόψε
σου το λέω και κάνε ότι θες
του παλιού μου
του σπασμένου τσαμπουκά οι μηχανές.

Φοβάμαι πως δεν υπάρχει χώρος
για να στριμωχτούν τα δάκρυα
δεν αναπνέουν οι χαρές
λιποθυμήσανε του κόσμου οι συμβουλές
όλα μου λένε πως δεν έχει άλλο πια.
Φοβάμαι δεν έχει άλλο πια.

Της Κυριακής
είναι μεγάλη αμαρτία το ξημέρωμα
της τρικυμίας
και του λιονταρίσιου έρωτα το ημέρωμα.
Τι να την κάνω την σιωπή
μέσα στα μάτια σου τ’ αμύγδαλα
εγώ γουστάρω να ακούω
της καρδιάς τα κλαμπατσίμπαλα.

Μπροστά θα πάρουνε απόψε
σου το λέω και κάνε ότι θες
του παλιού μου
του σπασμένου τσαμπουκά οι μηχανές.