Τώρα σας έχω ανάγκη, τώρα
σας χρειάζομαι
μουρμούριζε παλεύοντας ν’ ανέβει
τα τελευταία σκαλοπάτια ως την πόρτα
του σπιτιού του, τώρα
σας έχω ανάγκη ακόμα
πιο πολύ κι απ’ τον καιρό
που με κοιμίζατε στην κούνια μου

στα είκοσί μου, στα τριάντα
μπορούσα και χωρίς εσάς, μα τίποτε
δεν γίνεται σωστά σ’ αυτόν τον κόσμο!

που με κοιμίζατε
στην κούνια μου και με κοιμίζατε
στην αγκαλιά σας όταν
η ώρα περασμένη, ατέλειωτος
ο δρόμος για το σπίτι κι είχα
σ’ ατέλειωτο παιγνίδι ξοδεμένες όλες
τις αντοχές των πέντε χρόνων μου· μα πού
έχετε χαθεί, και πού
μ’ αφήσατε· για ιδές

που είμ’ ένας γέρος ορφανός
μουρμούριζε αποκαμωμένος σμίγοντας
απαλά χαμόγελο με δάκρυ
στο αφανισμένο πρόσωπό του.