Τράβηξα φωτογραφία το άδειο σπίτι
Και ζωγράφισα με κόκκινη μπογιά
Πρώτα τα έπιπλα που κάποτε υπήρχαν
Και ύστερα εσένα στην ζέστη σου την γωνιά

Πρόσθεσα δίπλα σου μια θέση και για εμένα
Βουτώντας μέσα στην απόχρωση την μπλε
Πόσο θα ήθελα να μην ήμουνα μπλε
Πόσο θα ήθελα να είμασταν κομπλέ

Ένα δάκρυ μας μουντζούρωσε τον σκύλο
Κι ένα δάχτυλο στολίζει την TV

Το τασάκι σου το γέμισα λουλούδια
Βάζω να παίζουν τα δικά μας τα τραγούδια

Βάζω δύναμη και κάνω μια τρύπα
Μάλλον θα φταίει το τέταρτο κρασί που ήπια

Ok, δε χάθηκε και τίποτα σπουδαίο
Το τραπεζάκι σου δεν το ’λεγες κι ωραίο
Λέω πως δε χάθηκε τίποτα σπουδαίο
Πάνε όμως μήνες που δεν έπαψα να κλαίω

Πόσο θα ήθελα να μην ήμουνα μπλε
Πόσο θα ήθελα να είμασταν κομπλέ

Λέω πως δε χάθηκε τίποτα σπουδαίο
Πάνε όμως μήνες που δεν έπαψα να κλαίω

Πόσο θα ήθελα να μην ήμουνα μπλε
Πόσο θα ήθελα να είμασταν κομπλέ
Πόσο θα ήθελα να μην ήμουνα μπλε
Πόσο θα ήθελα να είμασταν κομπλέ