Καταιγίδα θυμάμαι
άνεμος δυνατός λίγο μετά
και των δυο μια κόρη
μα δική μου ποτέ τύχη καμιά.

Ταξιδεύεις σε χάνω
στη Μονμάρτη σε βρίσκω, μένω βουβός.
Το αιώνιο Παρίσι
πως ενώνει εραστές σ’ ένα τανγκό.

Μα σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω και χορεύω μοναχός
στο ταγκό σας δεν χωράω σπαρταράω σαν τρελός.
Ο βαλές, αυτός ο κλέφτης πήρε ντάμα δανεική
το δικό μου το κορίτσι τη δική μου την ψυχή.

Περιστέρι απ' τα ξένα
αγκαλιάζει κορίτσι τόσο ακριβό
κι η ψυχή μου εμένα
φτερουγίζει ψηλά στον ουρανό.

Τη σκιά της θυμάμαι
με τσιγάρο στο χέρι πλάνο τρελό
κι η καρδιά μου πια ξέρει
ποιον είχε για χρόνια ίδιο Θεό.

Να την προσέχεις να την αντέχεις
μία την έχεις κι είναι μικρή,
άγγελος λένε, τα χείλη της καίνε
Αθήνα-Παρίσι για σένα αυτή.