ΑΝΑΒΕΙ Η ΟΘΟΝΗ ΓΕΜΑΤΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΚΗΝΕΣ
ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΠΑΙΔΙΑ ΚΙ ΑΚΟΥΣ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ
ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΜΙΑ ΧΟΡΩΔΙΑ
ΤΡΑΒΑΝΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΧΤΕΣ

ΟΙ ΒΟΜΒΕΣ ΞΑΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΥΦΛΑ ΟΠΟΙΟΝ ΝΑ ’ΝΑΙ
ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΖΩΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΥ ΠΑΝΕ
ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΥΠΟΝΟΜΟΥΣ
ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΡΑΒΑΝΕ

ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΩΣ
ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ
ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ
ΛΕΣ ΠΩΣ ΘΑ ΦΤΙΑΞΕΙ Η ΖΩΗ
Μ’ ΟΔΗΓΟ ΜΙΑΝ ΡΙΠΗ
ΠΟΥ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΕΤΆ ΣΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ

ΒΡΙΣΙΕΣ, ΥΣΤΕΡΙΕΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΠΕΛΑΤΕΙΑ
ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΚΡΑΧΤΕΣ ΦΑΡΜΑΚΙ ΣΤΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΝΙΑ
ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΥΡΑ ΟΝΕΙΡΑ ΓΚΡΙΖΑ
ΑΝΑΒΟΥΝ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΕ ΧΑΛΑΣΜΕΝΗ ΠΡΙΖΑ

ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΚΙΕΣ ΧΤΥΠΟΥΝ ΓΕΡΟΥΣ ΣΕ ΠΑΓΚΑΚΙΑ
ΠΟΤΙΖΟΥΝ ME ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ ΤΑ ΑΥΛΑΚΙΑ
ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΤΡΟΜΟΥ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ
ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΥΣ ΔΕΙΚΤΕΣ

ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΣ
ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΣΟΥ ΣΠΑΣ
ΔΕΝ ΤΟ ’ΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ
ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ
Ο ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΣΟΥ ΕΧΘΡΟΣ
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΠΑΛΙΟΣ
ΠΟΥ ΕΧΑΣΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΩΣ
ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ
ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ
ΛΕΣ ΠΩΣ ΘΑ ΦΤΙΑΞΕΙ Η ΖΩΗ
Μ’ ΟΔΗΓΟ ΜΙΑΝ ΟΡΓΗ
ΠΟΥ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΕΤΆ ΣΕ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ