ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕ ΠΑΛΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ
ΚΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΒΑΡΥ ΠΑΛΤΟ
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
ΤΙ ΑΡΑΓΕ ΜΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ
ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΕΔΩ

ΘΑ ‘ΘΕΛΑ ΝΑ ΄ΜΟΥΝ ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ
ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΩΡΑ ΝΑ ΧΑΘΩ
ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΗ ΝΑ ΠΑΩ
ΕΔΩ ΠΙΑ ΔΕΝ ΧΩΡΑΩ
ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΩΡΑ ΜΕΣ’ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ
ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ
ΑΛΛΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΚΡΙΑ
ΚΑΙ ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ Ο ΗΛΙΟΣ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ
ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ
ΚΑΙ ΞΥΠΝΩ Σ’ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΑΔΕΙΟ ΜΟΥ ΠΡΩΙ

ΚΙ ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΩ ΕΞΩ, ΟΠΟΥ ΣΤΑΘΩ
ΕΣΕΝΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΒΛΕΠΩ ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΩ
ΝΑ ΣΕ ΒΓΑΛΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ
ΛΕΩ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΜΟΥ
ΜΑ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΩΡΑ ΜΕΣ’ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ
ΘΑ ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ
ΜΑ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΚΡΙΑ
ΚΑΙ Θ’ ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ Ο ΗΛΙΟΣ ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ
ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΘΑ’ ΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ
ΘΑ ΞΥΠΝΩ Σ’ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΑΔΕΙΟ ΜΟΥ ΠΡΩΙ