(Τι να σου ’κανα βρε τύχη μου)

Όνειρο κακό είδε αποβραδίς
Χύθηκε ο τραχανάς, σώθηκε το γκάζι
Και το πρωί τρία φτου στον κόρφο και
ξουτ μαύρη παλιόγατα
Κανένας δεν ακούει τις αντηχήσεις
στοίβα που ’χουν μαζέψει τους νεκρούς
και βιάζονται για πάντα να τους θάψουν
Όπως ο ύπνος του μεσημεριού με διαλείμματα, το τακ του

ρολογιού
σ’ ένα άψυχο δωμάτιο, το χτύπημα του μπαστουνιού στις σκάλες, όπως χτυπούν
τα μανταλάκια στην ταράτσα, τα τσόκαρα στη σάλα
Όπως εμείς χτυπάμε ξύλο αδίκως
στο άτιμο το μάτι
πιάνουν λάδια τα χέρια μας
μούσκεμα τα βρακιά μας

Κανένα άλλο μάτι δεν μετρά

Τόσα πουλιά πνιγμένα.