(Μόια βάια τσέσα)

Του νησιού οι σκουλαρικιές
Στους γεμισμένους τενεκέδες
Προοριζόντανε για κρέμασμα στης καλοκόρης το αυτί
(Που ’χε όνομα διάφανο και σαν θολό τ’ αδράχτι)
Μα αυτή δεν άκουγε
Καμιά κραυγή
Καμιά βουλή ανθρώπου και Θεού
Πως γίνεται ενίοτε
Να μην φορτώσεις μ’ άνθη τη ζωή
Παρά μ’ άνθη να σε φορτώνουν – Έτσι
η τάξη του θανάτου
Τον κρεμασμένο
Στο ίδιο τσίγκινο κουτί
Μ’ άλμη και χώμα να τον μπλέκουν
Όπως δα έγινε
Με ροζιασμένο τον λαιμό
Κανένας να μην της χρωστά
να μην χρωστά κανέναν
Στης καλοκόρης τον λαιμό κόσμημα το σκοινί της.

Κόρη, καλοκόρη
Να ’χες μια πιθανότητα
στους άδειους τενεκέδες
Να έκαιγες τις λύπες σου
Ντρίγκι ντραγκ
Τις λύπες να γλεντούσαμε
τσέρκι στις λεωφόρους

Φορώντας τα καλά μας
Να μην τρομάζαμε ποτέ σ’ έρωτα ή

σε μάχη.