Μαυρίζει ο χρόνος
Όταν εκείνο το καναρινί που ντύνεσαι, πια
δεν το βλέπω πίσω απ’ την λευκή χλομάδα.
Ίσως τα οφθαλμοφανή μένουνε πάντα απαρατήρητα,
σε τεθλασμένες συναντάς το ευδιάκριτο σημείο των πραγμάτων,
η αταξία στη συντήρηση της τέχνης γενικώς σπουδαίο πράγμα
Όχι, δεν φιλοσοφώ εικάζοντας περί εικαστικών
Θέλει πινέλο ακριβείας
Το φτάσιμο στην άρνηση
Κι αυτό που λένε εκείνοι αφηρημένα πόνο
Με μεγαλώνει εκεί όπου δεν βρίσκεσαι
Είμαι απουσία-παχύδερμο, εμένα που με βλέπεις.