(Γιάννη μου, το μαντήλι σου)

Χαμηλός ο τόνος της φωνής του όταν μιλούσε
λες παραμιλητό σε κάποιο όνειρο
τις λέξεις άρθρωνε
σαν να επρόκειτο για πράγματα ξερά
όπως οι ανακοινώσεις του σταθμάρχη
μια φορά στο Λιανοκλάδι
έτσι που σου μιλούνε τ’ άψυχα τη ζωή εξιστορώντας
ακόμη κι όταν μάτια κλείνεις

Είναι αυτά τα σούσουρα των ημιερειπίων
που σαν αρχίζουν σου θυμίζουν ό,τι έχασες
σαν πάψουν, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα
τι θα έχεις, τι ξεχνάς
Γιάννη μου Γιαννάκη μου
με σκουριασμένο το τηλέφωνο
πώς έγινε
και τα παιδικά παιχνίδια
μοιάζουν τώρα με τις λέξεις
που ανταλλάσσουνε οι άνθρωποι
απ’ το παράθυρο του τρένου
μόλις που ξεκινάει
Ωραίοι αθώοι θεατρίνοι
τα χεράκια μας κουνάμε
παίζουμε τον τελευταίο ρόλο
του άλλου
Γιάννη μου Γιαννάκη μου
τα χεράκια μας κουνάμε
Δίχως το μαντήλι.