Στο μέγα πολυκάντηλο της φύσης

-όπως ο σκοτεινός Κόντες του φωτός

βάφτισε τον ουρανό-

σβήνουν τα κεριά ένα ένα.

Αεικίνδυνος φτάνει ο καπνός τους

στα φεστιβάλ της ανοιχτής καρδιάς

– για να ’ναι κάτι ανθρώπινο

πρέπει να μυρίζει μια τέτοια απόσταση.

Ιδού λοιπόν η διαφορά μας

από τους ασάλευτους κροκόδειλους των βαλτω

μπαρουτοκαπνισμένοι ονειρευόμαστε

πολυελαίους ουρανούς,

αιώνια αναμμένους προς χαριν

του διάττοντος αστέρα που είμαστε.