Προσφυγικά Καισαριανής αυγή του κόσμου
σε τοίχους τρύπιους από κατοχής καιρό
χορεύει Απτάλικο τα βράδια ο καημός μου
και από το δάκρυ το κρασί φαρμακερό

Σε μια καρέκλα από ψαθί η κυρά Μάρω
μοιράζει τζάνερα και όρκους στα μικρά
κι εγώ που χρόνια ένα ντέρτι κουσουμάρω
παίρνω το κάδρο σου αγκαλιά και κλαίω πικρά

Προσφυγικά Καισαριανής κι έχω μια θλίψη
μπάζει η τσίγκινη σκεπή μου στο νοτιά
μα πιο πολύ κι απ’ το ψωμί, μου έχεις λείψει
πόσο να αντέξει η καρδιά παρηγοριά